غلامحسین مظلومی درگذشت + زندگینامه

به گزارش خبرنگار شبکه مردمی اطلاع رسانی(شمانیوز)، غلامحسین مظلومی، بازیکن سابق تیم ملی و استقلال امروز (چهارشنبه) به علت بیماری سرطان دار فانی را وداع گفت.

غلامحسین مظلومی از تاج آبادان تا تاج تهران

قبل از سال 1347 غلامحسین مظلومی در تاج آبادان برای خودش پله و گارینشایی بود. آنقدر که خیلی زود به تیم ملی جوانان دعوت شد. در اولین حضور تیم ملی جوانان در تایلند که حوالی سال 1969 بود، غلامحسین تور دروازه ها را به هم می دوخت و آقای گل شد. آن هم با شش گل! دو سال بعد در رقابت های جوانان آسیا در فیلیپین، غلام با سبیل های کم پشتش با پنج گل عنوان آقای گل شد. غلام روی زمین و هوا حرف نداشت. تنها رقیب او پرویز قلیچ خانی بود که البته پستش فرق می کرد. قلیچ خانی هافبک طراح بود و غلامحسین، نوک حمله! بازی در تاج تهران، او را بیمه کرده بود. در بازی های آسیایی 1974 تهران با زدن پنج گل لقب بهترین مهاجم آسیا در سال 1974 را به دست آورد و قهرمان شد و مدال طلا را به گردن آویخت.

در آن مسابقات مظلومی بهترین بازیکن هم شد. تیم ملی المپیک هم در المپیک مونترال کانادا مظلومی را در خود می دید. ایران در آن بازی ها کیسه گل شده بود اما یک گل به کوبا زد که آن هم کار غلامحسین مظلومی بود. گل های زیاد او برای تیم ملی، آن هم با توجه به بازی های کمی که تیم ملی در سال داشت همه نبوغ ساق های مرد سبیلو را نشان می دهد. 37 گل در 48 بازی کاری کرده بود که او سال های سال بهترین گلزن رده ملی باشد. همان روزها که نام او بر سر زبان ها افتاده بود، کیهان ورزشی و دنیای ورزش و نشریات جوان پسند دهه های 40 و 50 غلامحسین را تیتر یک و عکس یک می کردند. او هم برای خودش یک سرطلایی شده بود، چون به خاطر سر زدن هایش معروف شده بود. خبر بازی کردن او در فیلمی سینمایی به همراه «آرام» هنرپیشه زن معروف آن سال ها، مجله سیاه و سپید را به چاپ دوم و سوم کشاند. عکس او در برف شمال تهران، یک توپ میکاسا، سبیل های پرپشت، موی فر با پشت مو با ابروهای پیوست و پیراهن آبی تاج، کنار آرام، هنرپیشه معروف، یک جلد زرد پر فروش ساخته بود. جلدی که البته تیتر یک آن، ماجرای خواستگاری از یک خواننده مشهور هم بود.

سبیلوی آبادانی حسابی ستاره شده بود. تیتر این بود: «آقای گل ایران، با آرام بازی می کند.» محبوب قلب ها بود و نمی توانست در مجامع عمومی به راحتی حاضر شود. او گوی سبقت را از پرویز مظلومی هم ربوده بود. ستاره شده بود! ستاره ای در آسمان فوتبال ایران! با همان سبیل و پشت مو، دل ها را می برد. برای دلبری در مستطیل سبز، فقط گل زدن با سر و پا می تواند کافی باشد تا امضاها و عکس های یادگاری و تیتر یک ها روی سرش خراب شود، چه برسد به اینکه او با سر اکثر گل هایش را به ثمر می رساند.

غلامحسین مظلومی در مسابقات مقدماتی جام جهانی 1974 آلمان غربی و در 1978 آرژانتین برای تیم ملی بازی کرد. دو دوره با تیم ملی قهرمان جام ملت های آسیا شد و در فینال به یادماندنی جام ملت های سال 1349 و شکست اسراییل در امجدیه حضور داشت. جایی که قلیچ خانی گل دوم و پیروزی ایران را زد تا تهران آن شب تا صبح بزن و برقص باشد.

درخشش در تاج

غلامحسین مظلومی سال 47 به تاج پیوست. سال آخر دبیرستان بود. عشق رنگ آبی، او را 9 سال تاجی نگاه داشت. با تاج، به تاج افتخارات رسید. همان سال و در حالی که هنوز 20 ساله نشده بود، اولین قهرمانی آسیا را با تاج کسب کرد و با پنج گل بهترین گلزن مسابقات شد. درخشش مظلومی در جام تخت جمشید همین الان هم نقل محافل است. غلامحسین در سال 54 با تاج به مشکل خورد. او پول زیادی می خواست و خسروانی زیربار نرفت. کیهان ورزشی و دنیای ورزش خبر از پرسپولیسی شدنش می دادند اما او با قهر به شهباز رفت. باشگاه قهرکننده ها! جایی که حجازی هم برایش بازی کرده بود. مظلومی در تاج و شهباز، مجموعا 65 گل به ثمر رسانده بود. در دور اول با 15 گل، در دور دوم با 10 گل و در دور سوم با 19 گل، بهترین گلزن جام تخت جمشید شد تا یک رکورد از خودش به جا بگذارد. غلامحسین بوی گل می داد.

مردی که همیشه بوی گل می دهد تیتر مطالبی بود که درباره اش نوشته می شد. تاج تهران که یک پای شرکت در مسابقات جام میلز هندوستان بود، با 26 گل زده در سه دوره، آقای گل مسابقات میلز بود. مظلومی که به شهباز رفت دل خیلی از هواداران شکست، سال 56 غلامحسین خان از شهباز به الوصل امارات رفت تا او هم لژیونر شود. می گویند پول خوبی گرفته است. چیزی حدود دو میلیون تومان آن زمان! با تاثیرگذاری و درخشش غلامحسین مظلومی، الوصل قهرمان جام حذفی امارات و مظلومی با زدن 9 گل بهترین گلزن مسابقات شد.

مینیسک امانش را برید

در 29 سالگی در بازی شهباز با ذوب آهن مینیسک زانوی مظلومی آسیب دید. با همه ریسکی که آن روزها در جراحی مینیسک وجود دشت اما او زانویش را جراحی کرد. آسیب دیدگی خیلی شدید بود و به او گفته شده بود که کار 50-50 است، مظلومی در تهران جراحی کرد و یک سال همه چیز خوب بود. حتی آن قدر خوب که مظلومی دوباره به تیم ملی دعوت شد اما در بازی تاج و نفت آبادان، دوباره آسیب دید و در 30 سالگی همه چیز تمام شد. هیچ کس باور نمی کرد مظلومی که روی زمین و هوا بند نمی شد فوتبالش بسوزد. غلامحسین مظلومی تنگستانی، در تنگنای مینیسک سوخت تا همه در شوک فرو بروند اما غلامحسین گفت که می خواهد مربی بشود. به انگستان رفت و سال ها در لندن و لیورپول بود.

همه مدارک مربیگری را تا درجه A با نمره اول گرفت. مدرک درجه B یوفا را هم در فدراسیون فوتبال انگلستان با بهترین نمره روی دیوارش قاب کرد. سال 67 به تهران برگشت و سرمربی بزرگسالان استقلال شد. شکست در یک داربی آن هم در ضربات پنالتی باعث برکناری اش شد اما یک سال بعد سرمربی تیم ملی امید شد. حضور در تیم ملی امید هم برای او خوش یمن نبود و موفقیتی برای تیم به دست نیامد. غلامحسین در دو مقطع سال 1371 و 1373 سرمربی استقلال اهواز در لیگ آزادگان شد. پس از استقلال اهواز غلامحسین خان، سرمربی تیم فوتبال شهرداری کرمان، مقاومت تهران، کشتی سازی بندرعباس، پتروشیمی ماهشهر و موتوژن تبریز، استقلال نوین تهران و پیام تهران در لیگ دسته یک شد. او علاوه بر اینکه بارها مدیر فنی تیم های ملی نوجوانان و جوانان ایران شده، یک بار سرمربی تیم ملی نوجوانان ایران شد که ناموفق بود.