گفت‌وگوی ایسنا با رکورددار اسبق جهان که سیاست مدال المپیک را از او گرفت
ایگور پاکلین دوومیدانی کار مطرح شوروی سابق (قرقیزستان فعلی) یکی از چندین ورزشکاری است که تصمیم سیاست‌مداران، آرزوی مدال المپیک او را به حسرت تبدیل کرد.
ایگور پاکلین دوومیدانی کار مطرح شوروی سابق (قرقیزستان فعلی) یکی از چندین ورزشکاری است که تصمیم سیاست‌مداران، آرزوی مدال المپیک او را به حسرت تبدیل کرد.
به گزارش ایسنا، آتش جنگ جهانی دوم خاموش اما دوره جدیدی در تاریخ سیاسی جهان آغاز شد. دورانی که جنگ تنها در میان سرباز‌های کشورها نبود بلکه در میدان‌های متعددی میان کشورها دیده می‌شد. ورزش یکی از این میدان‌ها بود. این درحالیست که تمام تلاش‌ها براین بوده و هست که ورزش عاری از سیاست باشد اما به نظر تلفیق این دو اجتناب ناپذیر است.
المپیک 1980 مسکو به میزبانی شوروی آن هم در زمانی که جنگ سرد بر دنیا حاکم بود، برگزار شد. متفقین و ایران حضور در این المپیک را تحریم کردند. از همان موقع هم مشخص بود که در المپیک بعد این تصمیم از طرف گروه دیگر نیز گرفته می‌شود و سال 1984 متحدین به همراه ایران، المپیک لس آنجلس آمریکا را تحریم کردند.
چندین هزار ورزشکار با تصمیم سران سیاسی خود از المپیک دور شدند و ورزشکارانی نیز مجبور شدند رویای مدال المپیک را برای همیشه فراموش کنند.
ایگور پاکلین رکورددار اسبق پرش ارتفاع جهان یکی از چندین ورزشکاری بود که این رویا را فراموش کرد و به جای آن حسرت این مدال را به ذهن سپرد.
این دوومیدانی کار مطرح شوروی سابق(قرقیزستان) که در آستانه المپیک 1984 در اوج آمادگی قرار داشت و شانس اول مدال طلای المپیک بود به خاطر تحریم المپیک از حضور در این مسابقه ها منع شد. هرچند او سال بعد موفق شد با پرش 2 متر و 41 سانتی متری خود رکورددار پرش ارتفاع جهان شود.
المپیک 1988 سئول آخرین امید پاکلین برای گرفتن مدال المپیک بود اما بیماری آخرین شانس را هم از او گرفت تا دوومیدانی کاری که تمام مدال‌ها را به دست آورده بود در حسرت مدال المپیک بماند. او در سئول در جایگاه هفتم قرار گرفت تا به گفته خودش تلخ ترین خاطره دوران زندگی اش رقم بخورد.
دوران تحریم‌ها به پایان رسیده و حالا پاکلین بلوک شرقی به عنوان مربی به ایران آمده است تا آرزوی المپیکی شدن کیوان قنبرزاده را به واقعیت تبدیل کند. هرچند این مربی در المپیک لندن با محمد ارزنده ملی پوش پرش طول ایران همراه بود و ارزنده با مربی گری او موفق شد سهمیه المپیک را بگیرد.
پاکلین که در نگاه اول جدی و البته بسیار سرد برخورد به نظر می‌رسد در گفت وگو با ایسنا از دوران اوج خود و آقایی بر پرش ارتفاع جهان تا جذاب‌ترین نکته درباره ایران صحبت کرد.
گفت‌وگوی ایسنا با ایگور پاکلین را در زیر می‌خوانید.
در ابتدا درباره دوران ورزشکاری خودتان بگویید.
من ایگور پاکلین متولد سال 1963 در شهر "فرونز" (شوروی سابق) قرقیزستان هستم. قهرمان مسابقه‌های داخل سالن دنیا، نایب قهرمان جهان، قهرمان اروپا، قهرمان دانشجویان جهان و رکورددار سابق پرش ارتفاع دنیا بوده‌ام.
بهترین اتفاق دوران ورزشی شما چیست؟
قطعا زمانی که در سال 1985 موفق شدم رکورد پرش ارتفاع دنیا را در اختیار بگیرم بهترین و مهم ترین اتفاق دوران ورزشی ام بوده است. اتفاق جالبی برای من بود. زمانی که رکورددار دنیا شدم 22 ساله بودم و بعد از آن هم چندین بار تلاش کردم رکوردم را بهبود ببخشم و اصلا قانع به این نبودم که رکوردم 2.41 بماند. تمام تلاشم را انجام دادم تا رکوردم را بهتر کنم اما این اتفاق رخ نداد.
قطعا بدترین اتفاق برای رکورددار اسبق پرش ارتفاع جهان خالی بودن افتخاراتش از مدال المپیک است.
تقریبا در دنیای ورزش به هرچه می خواستم رسیدم و تنها افتخاری که در کارنامه من خالی است مدال المپیک است. المپیک 1984 آمریکا تحریم بود و به همین دلیل من به این رقابت ها نرفتم. در المپیک 1988 سئول هم به دلیل اینکه یک هفته قبل از بازی ها سرماخوردگی شدید داشتم نتوانستم خوب کار کنم و به جایگاهی بهتر از هفتمی نرسیدم.
قطعا هنوز هم حسرت مدال المپیک را می خورید؟
100 درصد از این اتفاق ناراحت هستم. مدال المپیک مهم ترین مدالی است که یک ورزشکار در دوران ورزشی خود می‌تواند به آن برسد اما خب من یک سری اشتباه‌ها را در تمرین‌هایم انجام دادم که نتوانستم در المپیک موفق باشم و در دوران اوجم از کسب مدال المپیک محروم ماندم.
چند ساله بودید که ورزش حرفه ای را کنار گذاشتید؟
من در 31 سالگی ورزش حرفه‌ای را کنار گذاشتم و از همان ابتدا هم مربی‌گری را شروع کردم. اولین شاگردم یک دختر قرقیزستانی بود که در پرش ارتفاع به موفقیت‌های خوبی رسید و رکوردش یک متر و 90 سانتی متر بود. او دوبار در المپیک حاضر بود و همچنین یک طلا و سه برنز بازی‌های آسیایی را نیز به دست آورد.
اولین بار قبل از المپیک 2012 لندن به ایران آمدید. دید شما در آن زمان به ایران چگونه بود؟
با وجود اینکه من از مهد استعدادهای دنیا به ایران آمدم اما وقتی که به کشور شما آمدم و شروع به کار کردم خیلی برایم عجیب بود. ایران استعدادهای زیاد با شرایط مناسب دارد. در تمام دنیا بچه‌ها به قدری مشغول کامپیوتر هستند که استعدادها رو به کاهش است ولی در ایران اینگونه نیست و مشخص نیست سرچشمه این استعدادها کجاست؟ به همین خاطر الان هم اینجا هستم و شاگردانم خصوصیات خوبی دارند و برای همین کار کردن در ایران برایم لذت بخش و جالب است.
محمد ارزنده با مربی‌گری شما موفق شد سهمیه پرش طول المپیک لندن را کسب کند اما در این بازی‌ها به نتیجه ای که مدنظر همه بود نرسید.
تنها دلیل حذف محمد در المپیک لندن این بود که او سابقه و تجربه حضور در مسابقه‌های بزرگ دنیا را نداشت و لندن اولین رقابتی بود که با این درجه کیفیت محمد در آن شرکت می‌کرد. مسلما اگر در گذشته چنین مسابقه سختی را رفته بود، نتیجه بهتری می‌گرفت. با این که شرایط بدنی محمد خوب بود اما نتوانست موفق شود. بنابراین اگر هم می‌خواهیم حر‌فه‌ای‌تر کار کنیم و به موفقیت برسیم باید از جو ایران خارج شویم و به جو مسابقه‌های اروپایی برویم تا حال و هوای ذهنی و بدنی دوومیدانی کاران عوض شود و شرایط مسابقه‌های با کیفیت را بتوانند درک کنند.
حدود سه سال از المپیک می‌گذرد و ایگور بار دیگر به ایران بازگشته است.
در طول این سه سال هم در ایران بودم اما خیلی کم و مقطعی. تقریبا هر سال حدود سه ماه و نیم در ایران بودم. در واقع هیچ وقت حضورم مداوم نبود. هر سه ماه که می‌آمدم برای فدراسیون مشکل مالی پیش می‌آمد و به همین دلیل می‌رفتم اما سالی که برای المپیک به ایران آمدم و حدود پنج ماه با کمیته ملی المپیک قرارداد داشتم، همه چیز بسیار منظم بود.
به نظر شما بعد از این مدت شرایط دوومیدانی ایران تغییر کرده است؟
سیستم فعلی عوض شده است. در دو جلسه‌ای که با آقای سجادی معاون وزیر داشتیم او صحبت‌هایی کرد و اعلام کرد که ما یک سیستم جدید را وارد کردیم. از حرف زدن او مشخص بود که قرار است کارهای جدید انجام شود. من مدت کمی است که به ایران آمده‌ام و امیدوارم این حرف‌ها که زده شد و تغییراتی که مدنظر است عملی شود. در مورد گذشته دوومیدانی ایران هم نظری ندارم.
شرایط کلی دوومیدانی ایران را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
با توجه به تجربه ای که من در کشورهای دیگر داشتم باید بگویم ایران استعدادهای خوبی دارد. جامعه دوومیدانی ایران از مربی خوب اطلاعات می‌گیرند. خیلی خوب کنار می‌نشینند و با تو صحبت می کنند. اما مشکل اصلی این است که در دوومیدانی کم هزینه می‌شود و پول در دسترس نیست. نه اینکه اصلا پول نباشد اما به آن قدری که در دنیای دوومیدانی هزینه می‌شود در ایران انجام نمی‌شود. افراد متخصص زیادی در دوومیدانی ایران هستند و می دانند که برای رسیدن به مدال جهانی و المپیک به چه چیزهایی نیاز است اما مشکل بودجه باعث می شود که برنامه ها اجرا شود. در روسیه یک مثال وجود دارد که برای یک مدال المپیک برای شخصی که می‌خواهیم مدال بگیرد از زمانی که استعدادش کشف می‌شود تا گرفتن مدال باید یک میلیون دلار هزینه شود. بنابراین هزینه زیادی باید صورت بگیرد که این کار هر کشوری نیست.
علت بی‌توجهی به رشته‌های پایه مانند دوومیدانی فقط مشکلات مالی است؟
دلیل اصلی این موضوع این است که پول در رشته‌هایی زیاد است که تبلیغات در آن صورت بگیرد. سیستم فدراسیون جهانی دوومیدانی (IAAF) هم به اینگونه است که 60 درصد بودجه خودش را در راه المپیک می‌گذارد تا برای این فدراسیون به خوبی تبلیغ شود. تبلیغ خوب استعدادها را به سمت رشته می‌آورد و به تبع آن باز هم این گردش مالی افزایش می‌یابد. مشکل تبلیغات، مشکل اولیه ایران است. اگر هزینه لازم در دوومیدانی صورت بگیرد با این استعدادهایی که من در ایران می‌بینم می‌توان به نتیجه فوق‌العاده ای رسید.
نتایج تیم ملی دوومیدانی ایران را در رقابت‌های اخیر به خصوص مسابقه‌های قهرمانی آسیا چگونه ارزیابی می‌کنید؟
همان طور که بارها گفته‌ام باید پول بیشتری در دوومیدانی ایران خرج شود و بچه ها مسابقه‌های بهتری بدهند. همچنین باید مربیان خوب و باکیفیت به ایران بیایند چرا که همه این موارد در کنار هم باعث پیشرفت می‌شود.
به نظر شما دوومیدانی ایران چقدر از دوومیدانی آسیا عقب است؟
دوومیدانی ایران می‌تواند خیلی بهتر از این‌ها باشد.
برنامه شما برای کسب سهمیه المپیک توسط محمد ارزنده و کیوان قنبرزاده چیست؟
ما برنامه‌های خوبی داریم و کارهای اولیه را انجام داده‌ایم. برنامه هایی که برای این دو نفر دارم برنامه های خوبی است یعنی از درون آن می‌توان به نتیجه خوب رسید. با توجه به مشکلات مالی و شرایطی که در ایران وجود دارد بهترین برنامه را در نظر گرفتیم. ضمنا اجرا شدن این برنامه‌ها در این برهه زمانی در دست فدراسیون است و باید منتظر بمانیم که چه اتفاقی رخ می‌دهد.
چقدر امیدوار هستید که به هدف مورد نظرتان برسید؟
من فکر می‌کنم اگر برنامه من به درستی اجرا شود و آنچه که می‌خواهم انجام شود به هدف مورد نظر هم می‌رسم. شرایط خوبی را برای دوومیدانی کاران در نظر گرفتم. مسابقه سطح بالا با دیگر رقابت‌هایی که بچه ها تا به الان در آن شرکت کرده‌اند متفاوت است. درخواست داده‌ام که یک ماساژور خوب برای بچه ها بیاورند تا آنها از نظر بدنی مشکلی نداشته باشند. کسی که من به فدراسیون پیشنهاد داده‌ام هم ماساژور است و هم فیزیوتراپ. او یک همه کاره است. در واقع چشم انداز کاری من برای رسیدن کیوان و محمد به المپیک این است.
مسابقه‌هایی که شما برای کسب سهمیه المپیک برای قنبرزاده و ارزنده در نظر گرفته‌اید چیست؟
بچه‌ها در زمستان حدود 3 الی 4 مسابقه را انجام می‌دهند و بعد در فاصله دو ماه مانده تا المپیک مسابقه های زیادی در اروپا برگزار می‌شود که دوومیدانی‌کاران در 7 رقابت شرکت می‌کنند. نمی‌دانم که در زمستان چه شرایطی رخ می دهد و آیا آنها می‌توانند به آمادگی بدنی مورد نظر من برسند که احتمال کسب سهمیه در این زمان را داشته باشند یا خیر. اما قطعا یک نقطه پیک می‌گذارم تا بچه ها تست بدهند. اگر در این زمان موفق شدند سهمیه بگیرند که هیچ اما اگر نشد کسب سهمیه را می‌گذاریم برای سال بعد و یک ماه و نیم قبل از المپیک ریو که قرار است در مسابقه‌های اروپایی شرکت کنیم.
قطعا در المپیک ریو کسب مدال توسط شاگردان شما کار سختی ست. فکر می‌کنید در المپیک 2020 توکیو ایران می‌تواند توسط شاگردان شما به مدال برسد؟
من شاگردانم را قبول و همه آنها را باور دارم و می دانم که می‌توانند موفق باشند. اما یک موضوع مهمی وجود دارد و آن اینکه آنها هم باید خودشان را باور کنند. در واقع ایمان داشتن آنها به خودشان جدا از من است. قطعا کیوان و محمد شایستگی و توان گرفتن مدال را دارند حتی اگر میدان بزرگی به مانند المپیک پیش روی آنها باشد.
قبل از پایان سال ملی‌پوشان باید در رقابت های داخل سالن آسیا و جهان شرکت کنند، برنامه شما برای این رقابت ها چیست؟
این رقابت‌ها حکم انتخابی داخل سالن قهرمانی جهان را در آمریکا دارد. قطعا برای این رقابت‌ها برنامه داریم و برای گرفتن بهترین نتیجه تلاش می‌کنیم. باید بهترین نتیجه در این رقابت‌ها گرفته شود و نباید به نتایج کم راضی شد.
شناخته شده ترین دوومیدانی کار ایران احسان حدادی است. نظر شما درباره او چست. آیا می‌تواند در المپیک مدال بگیرد؟
او استعداد زیادی دارد و اگر برنامه‌هایش انجام شود موفق می‌شود. مسلما ورزشکار بدون مربی بدون ماساژور، بدون پزشک، بدون مسابقه خوب و بدون امید نتیجه نخواهد گرفت و احسان هم در مواقعی نتیجه می‌گیرد که همه این ها را با هم داشته باشد.
بنابراین اگر من اینجا نشسته‌ام نمی توان گفت که حتما به نتیجه می‌رسیم و با یک مربی همه چیز حل می‌شود. 100 درصد حضور من در ایران و کنار بچه ها مهم است اما کافی نیست. هیچ کجای دنیا یک قهرمان به تنهایی نمی تواند به شرایط قهرمانی و موفقیت برسد. با رقابت در ایران نمی‌توان موفق بود. آنچه که مورد نیاز است به مانند پنج انگشت دست می‌ماند که به همه آنها احتیاج است. من اولی هستم ، دومی و سومی شاگردانم بنابراین دیگران هم بایدکار کنند تا به هدف برسیم. من این حرف را در جلسه با معاون وزیر هم زده‌ام.
نظر شما درباره لیگ دوومیدانی ایران چیست؟
من نظرم این است که شاگردانم اصلا در لیگ ایران شرکت نکنند و آنها باید در مسابقه‌هایی خارج از ایران شرکت کنند. وقتی برنامه‌ها و رقابت‌هایی که می‌خواهیم اجرایی نمی‌شود آنها مجبور می‌شوند در رقابت‌های داخلی شرکت کنند اما از نظر من اگر به دنبال موفقیت هستیم باید به خارج از ایران برویم.
در این مدت که در ایران بودید قطعا شناخت خوبی از بانوان دوومیدانی کار ایران به دست آوردید. نظرتان درباره وضعیت بانوان چیست؟
من همیشه گفته ام که ایران استعدادهای خوبی دارد و ژنتیک زن و مرد جدا نیست. اگر به بانوان هم توجه شود آنها می‌توانند نتیجه خوبی بگیرند و حتی بهتر از مردان هم باشند. آنها همیشه این را ثابت کرده‌اند که اگر مشکلات استعدادیابی و مربی حل شود می‌توانند موفق باشند.
این روز‌ها داغ‌ترین بحثی که در دوومیدانی جهان وجود دارد پرونده دوپینگ در روسیه است. علت دوپینگ گستره دوومیدانی کاران این کشور چیست؟
روسیه نه کمتر و نه بیشتر از آمریکا ، آلمان ، سوئد و دیگر کشورها دوپینگ می کند اما اینکه چرا دوپینگ روسیه این‌قدر سروصدا کرده است و اسمی از باقی کشورها نیست می‌تواند سیاست باشد. حتی زمان مطرح شدن این موضوع نیز کاملا سیاسی است.
آیا این کشور از حضور در المپیک محروم می‌شود؟
نه، قطعا روسیه از این جریمه فرار می‌کند.
منظور شما این است که علت مطرح شدن مسئله دوپینگ دوومیدانی‌کاران روسیه مربوط به مسائل سیاسی است؟
باید به جهان سیاست نگاه کنیم و دقت لازم را داشته باشیم که چرا الان که روسیه به کشور سوریه کمک می‌کند این موضوع مطرح می‌شود در حالی که مسئله دوپینگ مربوط به سه سال پیش است. واقعا جای سوال دارد که چرا الان این موضوع مشخص شده است. در یکی از مسابقه‌های قهرمانی کشور در آمریکا دوپینگ 300 دوومیدانی‌کار مثبت اعلام شد اما چرا پرونده آن بسته شد و کسی را هم محروم نکردند؟حالا می‌خواهند روسیه را محروم کنند؟
چرا دوپینگ در دوومیدانی این‌قدر زیاد است؟
کسانی که دوپینگ می‌کنند راه‌های دیگر را بلند نیستند. البته منظورم این است که چیزهایی به غیر از دوپینگ هست که می‌توان برای موفقیت به آنها متوسل شد. در رشته‌هایی که در آن پول زیاد است افراد تلاش می‌کنند زیرآبی بروند و یا برخی مسائل را در سکوت نگه دارند.
شما تقریبا سال‌های زیادی را در ایران بودید نظرتان درباره ایران چیست؟
من ایران را خیلی دوست دارم چرا که از نظر روحی و روانی خیلی شبیه ما هستند.
عجیب‌ترین موضوعی که ایگور پاکلین در ایران دیده است چیست؟
جالب‌ترین چیزی که من در ایران دیده‌ام این است که شما ایرانی‌ها در کشور خودتان همه چیز دارید. کوه ، جنگل ، دریا و هرچه از منابع طبیعی بخواهیم وجود دارد که این موضوع برای من خیلی جذاب است.
قبل از اینکه به ایران بیایید شناختی داشتید؟
بله. من قبل از اینکه به کشور شما بیایم اطلاعات زیادی را جمع‌آوری کردم.
از مسائل مالی راضی هستید؟
اینجا هستم پس راضی‌ام.
حرف پایانی؟
خیلی ممنونم که ایران به من اعتماد کرد و مسئولان دوومیدانی اجازه دادند که بار دیگر با تیم ملی ایران کار کنم.
گفتگو از خبرنگار ایسنا شبنم روحی
انتهای پیام
