بیایید همه روی ریل باشیم تا مازندران را بسازیم

فریادها وفغان های سیاسی ، کشمکش ها وجناح گیری ها تا کجا ،! شهر من ، منطقه من تا کی ؟ هزینه تراشی برای ملت نکنیم و به جای صف کشی ها و ساز ناکوک زدن ها همدیگر را دریابیم ، همه دغدغه ایجاد منطقه آزاد شدن دارند حال آنکه نه زیر ساخت لازم را داریم و نه توان اقتصادی ! کوهی از مشکلات بر پشت اقتصاد مازندران سنگینی می کند، پیکره تصمیم سازی مازندران چرا روی میز چه کنم ،چه کنم نشسته اند !؟ مازندران با بیشترین سهم گردشگری با طولانی ترین خط ساحلی دریای خزر را داراست وحال مسئولین ما درمانده اند.. اکنون که بعد از سالها یک منطقه آزاد را در حال تثبیت شدن داریم همه دست به دست هم داده ایم تا نشود ! ای کاش به جای درخواست منطقه آزاد شدن به ریلی شدن مازندران فکر می کردیم و همه روی ریل می شدیم که از دلایل اصلی زیر ساخت حمل ونقل ارزان و مفید به فایده هست . ریلی شدن مازندران یعنی اتصال به کریدور خزر و اتصال به کریدور ریلی خزر یعنی اقتصاد پویا و ارتباط با کشورهای اروپائی و صادرات و واردات بهتر . مناطق آزاد به نوعی درگاه های اقتصادی هستند یعنی بنادر یا عرصه های صفر مرزی بعنوان پایه اتصال به فرصتهای اقتصادی خارج از کشور به حساب می آیند . آیا می شود بدون ایجاد حمل ونقل ارزان به یک منطقه آزاد موفق دست یافت ؟! آیا صرفا به واسطه واردات ماشین با ویژگی عبور موقت ما به توسعه اقتصادی می رسیم ؟! سرمایه گذار خارجی وداخلی زمانی در منطقه آزاد سرمایه گذاری می کنند که زیر ساخت لازم را ایجاد کنیم . مثل این است که شهرک صنعتی داشته باشیم بدون راه دسترسی و خدمات زیرساختی ... لازمه مناطق آزاد ایجاد خدمات برای رسیدن به هزینه های حداقلی است . برخی معتقدند: نامش که ثبت شود ، خودش می آید که این رویائی بیش نخواهد بود . مثل همین عدم توسعه راه های منتهی به مازندران . که مداما در این گلوگاه ها ترافیک بالا و توقف بیش از حد و همراه با خستگی مفرط گردشگران را به همراه دارد اگر سیستم ریلی ما محقق شده بود بخش عظیمی از این ترددها با خطوط ریلی انجام می شد و قطار گردشگری شمال کشور نیز راه اندازی می شد . حمل ونقل ارزان روی قیمت تمام شده کالا تاثیر بسزائی دارد . برای مثال : حمل یک دستگاه خودرو با قطار در مقایسه با کامیون از مبدا تهران تا مشهد به نسبت حداقل یک هفتم می باشد ، یعنی هفت برابر ارزانتر ، پس تجارت کالا با حمل ونقل ارزان رابطه مستقیم دارد . سوال اینجاست ؟ چرا نتوانستیم فاصله 400 کیلومتری ساری به رشت را ریلی کنیم ؟ سالهاست منتظریم وزیر بیاید ، مدیر عامل راه آهن شمال بیاید ،فلانی و فلانی امضا کنند تا مازندران جان تازه ای بگیرد . یعنی از بازگشایی خطوط سراسری گاز سخت تر است ؟ آیا به بهانه نداشتن بودجه باید فرصتها یکی یکی از دست برود ؟ حال آنکه تا امروز هزینه های سنگین تری به دلیل عدم ایجاد این خطوط پرداخت شده است . ساحل ما اگر حمل ونقل ریلی داشته باشد ، اقامتگاه و هتل را با خود می آورد و مردم با حمل ونقلی مطمعن به سفر می اندیشند . ایجاد ایستگاه های راه آهن شهری باعث جلوگیری از روند استفاده از خودرو های شخصی شده و گردشگری در شهرها جان تازه ای خواهد گرفت . الاینده ها کمتر می شوند و اقتصاد گردشگری تعریف عملی وجدی می گیرد و مهمتر اینکه کلیه بنادر ما در سواحل خزر به خطوط ریلی متصل می شوند واین یعنی موفقیت بزرگ و مازندرانی آزاد ..