ابهتی که خدشه‌دار نشد

به گزارش خبرنگارشمانیوز: برزیل قهرمان کوپا‌آمه‌ریکای 2019 شد. البته که غیر از این هم چیزی انتظار نمی‌رفت. سلسائو این بار در ماراکانا سنگ‌تمام گذاشت و اجازه نداد هواداران سرخورده به خانه بروند. البته که قبل از بازی هم بسیاری شانس پیروزی برزیل را بسیار بیشتر از پرو می‌دانستند. زردها از بازی اول جام تا آخر، تنها یک گل در دقایق پایانی نیمه نخست فینال آن‌هم از روی نقطه پنالتی خوردند تا ابهت کار را نشان دهند. ابهتی که در طول تورنمنت خدشه‌دار نشد. پس از تساوی برابر ونزوئلا در بازی دوم، صدای سوت‌های کر‌ کننده نشان می‌داد که کمتر برزیلی توانسته با تیم ملی کشورش ارتباط برقرار کند. همه منتظر یک فاجعه که نه، شاید یک حذف دیگر مشابه آنچه در جام‌جهانی 2018 رخ داد، بودند تا از این بگویند که نسل فعلی سلسائو هم چیزی نمی‌شود، اما شد. آن‌ها زیر بار همه این فشارها،‌ سعی کردند بهتر شوند و تنها به برد رقبا فکر می‌کردند. سمپاشی دیگران هم برایشان مهم نبود. داور یا هر چیزی مهم نیست. مهم این است که الان برزیل قهرمان آمریکای جنوبی است. هرچند نباید از شایستگی پرو هم به سادگی عبور کرد. آن‌ها 2 تیم پرستاره این رقابت‌ها یعنی اروگوئه و شیلی را کنار زدند. آن‌هم پس از یک استارت ضعیف در مرحله گروهی.

آخرین بازمانده

بدون اغراق، برزیل برترین تیم تورنمنت بود. این را باید نادیده گرفت که آن‌ها به سختی پاراگوئه را شکست دادند و یا آرژانتین نه‌چندان قدرتمند را با کمی حرف‌و حدیث از پیش‌رو برداشتند. آن‌ها ثابت قدم بودند برای رسیدن به عنوانی که 12سال قبل در ونزوئلا آن را به دست آورده بودند و آخرین حکمرانی برزیل در قاره محسوب می‌شد. از آن زمان تا به حال،‌ خیلی چیزها تغییر کرده بود. فقط یک دنی‌ آلوز مانده و بس. همان دنی آلوزی که در فینال کوپای 2007، گل سوم را وارد دروازه آرژانتین کرد و قهرمانی را قطعی. آن زمان او بازیکن جوانی بود در سویا و درحال اثبات خودش به دیگران. اکنون اما پس از سپری کردن 2 فصل در پاری‌سن ژرمن،‌ او بازیکن آزاد است. تفاوت با آن زمان اینجاست که آلوز این بار به عنوان کاپیتان، جام قهرمانی را بالای سر برد و در 36 سالگی بهترین بازیکن تورنمنت انتخاب شده است. راز کیفیت دنی شاید در سرخوشی او باشد اما این‌که بازیکنی بدون تیم و زمانی که تمام هم‌دوره‌ای‌هایش یا در آسیا و یا در آمریکا به فکر پول درآوردن هستند، چنین نمایشی از خود بروز می‌دهد، شایسته هزاران تقدیر است. آلوز، اولین کسی بود که به سوت‌های اعتراضی هواداران در بازی افتتاحیه و سپس بازی دوم واکنش نشان داد و ابایی از درافتادن با آن‌ها نداشت. دست آخر اما او بود که برنده شد و درواقع یک ملت را برنده کرد. واکنش‌های او پس از اخراج گابریل ژسوس از زمین بازی کاملا پخته بود و به نوعی تیم را در زمین جمع کرد. با این تفاسیر تیته باید بسیار خوشحال باشد که چنین کاپیتانی را دراختیار دارد. هرچند که دیر کاپیتان شد اما خوب موقع بود. چه موقعی بهتر از این‌که جام را بالای سر ببرد؟ این برای کل برزیل خوب بود. برای جوانان ستاره‌ای نظیر آلیسون، مارکینیوش،‌ کاسمیرو و ‌آرتور در‌کنار استعدادهای بی‌نظیری مثل گابریل ژسوس، اورتون و ریچارلیسون این بهترین فرصت برای قهرمانی بود و حالا خیز بعدی،‌ قطر 2022!