بیوگرافی هانیه توسلی بازیگر سریال زخم کاری | تصاویر هانیه توسلی

هانیه توسلی متولد ۱۷ خرداد ۱۳۵۸ در همدان است. هانیه توسلی دیپلم علوم تجربی داشته و در رشته ادبیات فیلم نامه نویسی از دانشگاه آزاد تهران هم فارغ التحصیل شده است. هانیه توسلی چهار خواهر دارد و ازدواج نکرده است. درباره دلیل ازدواج نکردنش گفته: " من در سن پائین خیلی به این مسئله که ازدواج کنم و بچه دار شوم، فکر می کردم ولی الان احساس میکنم ازدواج، امری شدیداً پیچیده است. من حوصله ی شلوغی و جمعیت را ندارم."

حضورش در عرصه هنر

هانیه توسلی وقتی که ۱۷ سال داشت فعالیت خود را با تئاترهای عروسکی آغار کرد و پس از قبولی در رشته تئاتر دانشگاه آزاد تهران، به صورت جدی این رشته هنری را دنبال کرد. با یک فیلم کوتاه به نام "روی جاده نمناک" به کارگردانی مهدی کرم پور برای نخستین بار بازیگری را تجربه کرد. برخی فیلم ها به قول خودش بر او تأثیر زیادی گذاشته و او را به بازیگری علاقمند کرده است. این فیلم‌ها عبارتند از: دیگه چه خبر! ؟« تهمینه میلانی» و هامون« داریوش مهرجویی». اما او سرانجام با فیلم سینمایی "شام آخر" وارد سینما شد. او همچنین در نمایش های قرمز و دیگران و گل های شمعدانی« محمد یعقوبی» در تئاتر ایفای تقش کرد و کاندیدای دریافت جایزه به خاطر "گل های شمعدانی" شد.

سرپرستی یک دختر 

 هانیه توسلی سرپرستی از راه دور یک دختر بچه اردبیلی را برعهده دارد. خودش در این خصوص می‌گوید:" رابطه ما از طریق سیستم بنیاد کودک است. آنها هر شش ماه نیازهای اصلی بچه را برایم می فرستند. خودم هم تلفنی با بچه صحبت می کنم و برخی مناسبت ها مثل تولدش در آذر ماه و روزهای عید خیلی برایم اهمیت دارد."

شهرت هانیه توسلی

هانیه توسلی در سال ۱۳۸۵ در مجموعه تلویزیونی "وفا" در کنار پوریا پورسرخ بسیار قوی ظاهر شد و خوش درخشید. بعضی از دیگر مجموعه های به یاد ماندنی او شامل«میوه ممنوعه» اثر حسن فتحی و« شمس العماره» اثر سامان مقدم است.

جوایز و افتخارات هانیه توسلی

* برنده تندیس برگ زیتون برترین بازیگر نقش اول زن از نخستین جشن سینمای آزاد برای فیلم کوتاه روی جاده نمناک –( ۱۳۸۱)

* برنده تندیس بهترین بازیگر نقش اول زن از هفتمین جشن خانه سینما برای فیلم شب های روشن –( ۱۳۸۲)

* کاندید سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن از بیست و یکمین جشنواره فیلم فجر برای فیلم شب های روشن –( ۱۳۸۱)

* کاندید سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل زن از بیست و سومین جشنواره فیلم فجر برای فیلم جایی برای زندگی –( ۱۳۸۳)

* کاندید سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن از بیست و چهارمین جشنواره فیلم فجر برای فیلم زمان می ایستد –( ۱۳۸۴)

* کاندید سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن از بیست و نهمین جشنواره فیلم فجر برای فیلم ندارها –( ۱۳۸۹)

* برنده سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن از سی و یکمین جشنواره فیلم فجر برای فیلم دهلیز –( ۱۳۹۱)

فیلم شناسی هانیه توسلی

سینما:

آخر بازی، شام آخر، اثیری، گاهی به آسمان نگاه کن، شب های روشن، جایی برای زندگی، یک شب، کافه ستاره، عصر جمعه، غیر منتظره، عاشق، کیفر، عصر روز دهم، آقا یوسف، مادر پاییزی، ندارها، زندگی خصوصی، ابرهای ارغوانی، دهلیز، به خاطر پونه.

مجموعه های تلویزیونی:

غریبه، وفا، میوه ممنوعه، شمس العماره، قلب یخی، قلب یخی (فصل سوم)، شاهگوش، ابله، گیسو (عاشقانه۲)

تئاتر ها:

گل‌های شمعدانی (محمد یعقوبی)، قرمز و دیگران (محمد یعقوبی)، پدر (نصرالله قادری)، پروفسور بوبوس (آتیلا پسیانی، ۱۳۸۹)، جیره‌بندی پر خروس (علی نرگس‌نژاد، ۱۳۹۰)،        آمدیم نبودید رفتیم (رضا حداد، ۱۳۹۱)، قرار (سیامک احصایی، ۱۳۹۲)، مرثیه‌ای برای کتابسوزی‌ها (علی اتحاد، ۱۳۹۳)، نامه‌های عاشقانه از خاورمیانه (کیومرث مرادی، ۱۳۹۵)، خشم و هیاهو (مهرداد رایانی، ۱۳۹۶)

ماجرای کمپین  ME TOO

هانیه توسط چندی پیش به کمپین Me Too «من هم» پیوست. این کمپین که مدتی قبل زیاد بر سر زبان‌ها افتاده بود بیشتر درباره بانوانی بود که روزی مورد تجاوز و تعرض جنسی آقایان قرار گرفتند. آن‌ها با زدن این هشتگ به این پویش می پیوستند. هانیه توسلی هم با انتشار عکس هایی از 21 ، 22 ، 23 و 24 سالگی با متن احساسی زیر از سختی های آن دوران یاد کرد !

 تمام روز را در آئینه گریه می‌کردم

بهار پنجره‌ ام را

به وهم سبز درختان سپرده بود

تنم به پیلهٔ تنهائیم نمی‌گنجید

و بوی تاج کاغذیم

فضای آن قلمرو بی آفتاب را

آلوده کرده بود

نمی‌توانستم، دیگر نمی‌ توانستم

تمام روز نگاه من

به چشم‌های زندگیم خیره گشته بود

به آن دو چشم مضطرب ترسان

که از نگاه ثابت من می‌ گریختند

و چون دروغگویان

به انزوای بی‌ خطر پناه می‌آورند

…

کدام قلّه کدام اوج؟

مگر تمامی این راه‌های پیچاپیچ

در آن دهان سرد مکنده

به نقطۀ تلاقی و پایان نمی‌رسند؟

به من چه دادید، ای واژه‌ های ساده فریب

و ای ریاضت اندام ها و خواهش‌ ها؟

اگر گلی به گیسوی خود می‌ زدم

از این تقلب، از این تاج کاغذین

که بر فراز سرم بو گرفته است ، فریبنده‌ تر نبود؟

…

رها شده، رها شده، چون لاشه‌ ای بر آب

به سوی سهمناک‌ ترین صخره پیش می‌ رفتم

به سوی ژرف‌ ترین غارهای دریائی

و گوشت خوارترین ماهیان

و مهره‌ های نازک پشتم

از حس مرگ تیر کشیدند

نمی‌ توانستم دیگر نمی‌توانستم

صدای پایم از انکار راه بر می‌خاست

و یأسم از صبوری روحم وسیع‌تر شده بود

و آن بهار، و آن وهم سبز رنگ

که بر دریچه گذر داشت، با دلم می‌گفت

نگاه کن

تو هیچ‌گاه پیش نرفتی

«تو فرو رفتی»

 چرا این روزها پرت شدم به بیست سال پیش، چرا اینقدر درد دارم در قفسه سینه‌ام؟