تختی یک اسطوره بسیار بزرگ است
تختی یک اسطوره بسیار بزرگ است و بهقول آقای ارجمند کوچکترین کاری که میشد برای مرحوم تختی انجام داد این بود که یک پوئمسمفونی برای آقای تختی بنویسیم که ابعاد بزرگ شخصیت ایشان را نشان دهد
به گزارش شما نیوز ، پوریا خادم؛ آهنگساز و نوازنده پیانو، ۱۸ساله است. او فرزند رسول خادم؛ قهرمان کشتی المپیک و رئیس فعلی فدراسیون کشتی ایران است اما سنت خانوادگی خادمها که کشتی بوده را پی نگرفته است. پوریا موسیقی را از کودکی آغاز کرده و توانسته در سنین پایین موفقیتهای زیادی در موسیقی بهدست بیاورد. شناختهشدهترین اثر پوریا خادم «پوئمسمفونی جهانپهلوان تختی» است که ارکستر سمفونیک تهران با رهبری مایسترو علی رهبری آن را اجرا کرد. خادم مدتی پیش و پس از حادثه کشتی سانچی، قطعهای را هم به همان مناسبت به همراه یک ویدئو منتشر کرد. با پوریا خادم درباره روند شکلگیری شخصیت موسیقی و رابطه ورزش و موسیقی گفتوگو کردهایم.
شاید برای مخاطبان جالب باشد که پوریا خادم بهعنوان کسی که پدرش قهرمان بزرگ کشتی ایران است، چه شده است پا به عرصه موسیقی گذاشته است؟
اصلا اولین تشویقکننده من برای اینکه پا به عالم موسیقی بگذارم پدرم بود و از همان ابتدا هم اولین حمایتکننده از کارهایم پدرم بود که اعتقاد داشت باید این راه را بروم و از پنجسالگی من را در این راه قرار دادند و حمایت کردند تا این مسیر را ادامه دهم و به نقطه دلخواه برسم. پیش از ورود به موسیقی خیلی جدی از پدرم تقاضا داشتم که وارد کشتی شوم و بهشکل حرفهای آن را دنبال کنم، اما او هیچگاه اجازه این کار را به من نداد و همواره با این موضوع مخالفت کرد. بهرغم اینکه پدر، عمو و پدربزرگ من را همه در فضای کشتی میشناسند، من راه خانوادگیمان را ادامه ندادم. خانواده ما در فضای سنتی خراسان ۲۰۰ تا ۳۰۰سال است آنطور که شجرهنامهمان نشان میدهد در ورزش کشتی فعال بوده است و کشتی بهنوعی فرهنگ خانوادگیمان بوده است و جالب است اینکه من کشتیگیر نشدم دقیقا بهخاطر خواست پدرم بود. رسول خادم اعتقاد دارد اولا کشتی ورزش بسیار سنگینی است یعنی ورزش قهرمانی سنگین است اما همه میدانند کشتی طور دیگری سنگین است! و بهطور کلی عمر قهرمانی در این ورزش کوتاه است و از سنی به بعد دیگر قهرمان نیستی یعنی این رشته سقف دارد، در حالی که هنر بهویژه موسیقی تا آخر عمر هست و انتهایی ندارد و تا آخر عمر جایی برای پیشرفت و فرصت برای ارائه هنرت وجود دارد، به همین دلیل بود که با تاکید بسیار من را در این راه قرار دادند تا موزیسین شوم و فعالیتم را در همین مسیر ادامه بدهم.
در خانواده شما شخص دیگری موسیقی کار کرده بود؟
خیر.
از چه سنی شروع به آموختن موسیقی کردید و از چه تاریخی این موضوع برایتان جدی شد؟
من موسیقی را از پنجسالگی با ساز پیانو شروع کردم و این راه را ادامه دادم، ۱۰سالم بود که در جشنواره آموزشگاههای کشور بخش موسیقی ایرانی مقام اول را کسب کردم و درواقع از آنجا بود که مسیر جدیدی پیش رویم باز شد. در یازدهسالگی آقای شاهین فرهت یک کنسرتو برای ساز پیانو نوشته بودند و ریسک بزرگی بود که پیشنهاد نواختن این کنسرتو را به من که سن پایینی داشتم، دادند. من این قطعه یعنی «کنسرتو شماره۲» را تمرین کردم و زمانی که دیدند من این کنسرتو را چگونه مینوازم تصمیم گرفتند سولیست(تکنواز) این قطعه من باشم. در سال۹۰ که من ۱۲سالم میشد ما این کنسرتو را با ارکستر فیلارمونیک رومانی در شهر کرایووا اجرا کردیم و سولیست پیانویش من بودم. شش ماه بعد آقای چکناواریان ارکستر مجلسی ارمنستان را به ایران آورده بودند و ۱۰شب در جشنوارهای اجرا داشتند و ما آنجا این کنسرتو را در تالار وحدت بهاتفاق ارکستر مجلسی ارمنستان و سکشنبادی ارکستر سمفونی تهران اجرا کردیم. سپس در شهریور همان سال نیز با آقای چکناواریان در ارمنستان و با ارکستر مجلسی این کشور به اجرای موسیقی پرداختم و بعد همان قطعه را بهاضافه یکسری قطعات دیگر در یکی از شهرهای رومانی اجرا و سپس با همان ارکستر به ایتالیا سفر کردم و در دو شهر میلان و ونیز همان قطعه را اجرا کردم.
چه شد که بهفکر نوشتن و اجرای پوئمسمفونی تختی افتادید؟ گمان میکنم بیشتر اهالی موسیقی شما را با همین اثر شناختند. چه شد که مرحوم تختی را برای مضمون این اثر انتخاب کردید؟
بعد از اجرای «علمدار» در باکو و بعد اجرا در ماه محرم و روز اربعین همراه با ارکستر سمفونیک تهران به رهبری علی رهبری پرونده اجرای «علمدار» بسته شد و من براساس شناختی که از بزرگمرد ایران مرحوم غلامرضا تختی داشتم و میدیدم مردم عادی شناخت زیادی از ایشان ندارند چون تختی یک اسطوره بسیار بزرگ است و بهقول آقای ارجمند کوچکترین کاری که میشد برای مرحوم تختی انجام داد این بود که یک پوئمسمفونی برای آقای تختی بنویسیم که ابعاد بزرگ شخصیت ایشان را نشان دهد. چیزی که برای مردم جالب بود این بود که یک نفر از خانواده کشتی که موزیسین هم هست برای ایشان این کار را انجام دهد.
تصور میکنید تاثیر این کار بر اهالی موسیقی و بهطور کلی جامعه چگونه بوده است؟
این کار پل ارتباطی خوبی بین جامعه ورزش و موزیسینها شد. در کشور ما زندهیاد تختی الگوی خیلیها اعم از ورزشکار و حتی غیرورزشکار است و ورزشکاران ما از این طریق با موسیقی کلاسیک و موسیقی ایرانی و سمفونی آشنا شدند و این برای خود من خیلی خوشحالکننده بود که قدمی در این راه برداشتهام.
زهرا صفایی