افتخارشان نابودی استقلال است؟!

به گزارش شمانیوز و به نقل از ورزش سه: این اسامی را مرور کنید: «احمدرضا عابدزاده، علی دایی، کریم باقری، مهدی مهدوی کیا، حمید استیلی، رضا شاهرودی، ادموند بزیک، مهرداد میناوند، بهروز رهبری فر، مهدی هاشمی نسب، افشین پیروانی، یحیی گل محمدی» این بازیکنان به جز حضور در تیم ملی، یک ویژگی مشترک دارند؛ همگی آن ها در نیمه اول دهه هفتاد جذب پرسپولیس شدند.

یکی از پرستاره ترین های تاریخ پرسپولیس که در دوره مدیریت امیرعابدینی و حسین محلوجی شکل گرفت و همه جامهای داخلی را گرفت.

اگر تصور می کنید که این چهره های شاخص دهه هفتاد فوتبال ایران، پیش از پوشیدن پیراهن قرمز رنگ، بازیکنان گمنامی بوده اند، سخت در اشتباهید. به جز یک استثنا یعنی هاشمی نسب، همه آن ها در مقطعی که به پرسپولیس آمدند که یا ملی پوش بودند و یا مثل مهدوی کیا، پدیده فوتبال ایران.

پرسپولیس جذب ستارگان آن روزهای فوتبال ایران را با دو قهرمانی پیاپی در سال های 74 و 75 جشن گرفت تا برای اولین بار بعد از سال 1354 در جام تخت جمشید، قهرمانی در لیگ ایران را تجربه کند. اما درست در همان مقطعی که پرسپولیس با امیر عابدینی مشغول گلچین کردن بهترین های ایران بود، در این سو کاظم اولیایی روی صندلی مدیرعاملی استقلال نشسته بود؛ نماینده مردم همدان در مجلس که پیش از ورود به استقلال، چیز زیادی از مناسبات حاکم بر فوتبال نمی دانست و دوران مدیریت او با خالی شدن آبی ها از ستاره همراه شد.

یکی از درخشان ترین دوران تاریخ فوتبال استقلال، با ورود اولیایی به استقلال مصادف شد. دوره ای که استقلال قهرمان ایران و آسیا شد و در تیم ملی 7-8 ملی پوش داشت. در بازی های آسیایی «90 پکن» که اولین قهرمانی تیم ملی ایران پس از انقلاب رقم خورد، احمدرضا عابدزاده، رضا حسن زاده، جواد زرینچه، مهدی فنونی زاده، شاهرخ بیانی، مجید نامجومطلق و صمد مرفاوی را در ترکیب اصلی و شاهین بیانی را در نیمکت ذخیره ها داشت و این تیمی بود که با 3 پرسپولیسی به علاوه سیروس قایقران، قهرمان آسیا شد. به این جمع امیر قلعه نویی و جعفر مختاری فر را هم اضافه کنید که در آن مقطع، به خاطر مصدومیت تیم ملی را از دست دادند.

ستاره‌هایی که استقلال در دو سال متوالی با آنها به فینال آسیا رسید. بازیکنان بی جانشین این تیم را می‌شناسید؟

اما آن استقلال پر از ستاره، در دوران مدیریت اولیایی با خروج تدریجی مهره های تاثیرگذار، تبدیل به تیمی شد که تنها دو سال بعد، در دسته سوم لیگ به مصاف استانداری ارومیه، راه آهن شاهرود و جاوید کرج می رفت.

«محمود صالح آبادی، امیرفرهاد یعقوبی، مهرداد ثاقبی فر، محمد آینه چی، قاسم سیانکی، جمشید امیرخانلو، قاسم کشاورز، علی حاج اکبری، هاشم سلطانی» فقط باید در نیمه اول دهه هفتاد فوتبال را دنبال کرده باشید که این اسامی را بشناسید. خدای ناکرده قصد بی احترامی به این فوتبالیست ها ندارم اما دقیقاً در همان دورانی که پرسپولیس مشغول جذب ملی پوشان فوتبال ایران بود، استقلال با کاظم اولیایی خریدهایی از این دست می کرد که از میان آن ها، استثناهایی مثل علی منصوریان و ادموند اختر به تیم ملی رسیدند.

کاوش درباره اینکه چرا استقلال تا این اندازه در بازار نقل و انتقالات ناموفق بود، در اظهارنظر دیروز کاظم اولیایی، مدیر آن روزهای آبی ها پنهان است؛ «آن زمان سقف پرداختی های استقلال 120 هزار تومان بود و من این پول را به بازیکنان قدیمی پرداخت می کردم. شاید بازیکنی ستاره بود و استعداد بالایی داشت اما پول بیشتری نمی گرفت. چرا که سابقه بازی در استقلال را نداشت. ما به خاطر کیفیت به بازیکنان پول نمی دادیم، بلکه مبنای ما کسوت و وفاداری به باشگاه استقلال بود»

برای اینکه توضیح دهم این گزاره تا چه اندازه غلط است، نیازی به توضیح واضحات نیست. سن و سال و وفاداری، هیچ دلیلی برای رتبه بندی میزان پرداختی ها نیست. فوتبال اصول پذیرفته شده ای دارد که اتفاقا «تناسب دستمزد با کیفیت» یکی از بدیهیات آن است. کاظم اولیایی با افتخار می گوید که «کیفیت» بازیکن برای او اهمیتی نداشته و فقط «سن و سال» و «وفاداری» دستمزد را تعیین می کرده.

حالا بعد از ربع قرن، شاید چندان اهمیتی نداشته باشد که کاظم اولیایی در دوران مدیریتش در استقلال چه دستاوردهایی داشته و نداشته. اما آنچه اهمیت دارد، این است که مدیرعامل پیشین و صاحب نظر امروز امور استقلال، به استراتژی نادرستی که در پیش گرفته بوده، می بالد و همچنان عقیده دارد که کار درست را انجام داده.