مشخصات و خرید دستگاه تصفیه آب آبین

مواد منعقد کننده در فرایند تصفیه آب

یکی از مهمترین مشکلات در حوزه تصفیه آب و فاضلاب، وجود ذرات ناخالصی در آب است که حاوی بار الکتریکی منفی هستند و افزایش مقدار آنها در آب سبب کدورت و کاهش کیفیت آب می گردد. به منظور تصفیه آب عمدتاً از مواد شیمیایی با بار مثبت استفاده می شود تا ذرات منفی را خنثی نموده و به آنها متصل شود. به این فرایند عملیات انعقادسازی در تصفیه آب می گویند که امروزه به صورت گسترده ای در تصفیه خانه های آب شرب و تصفیه فاضلاب مورد استفاده قرار می گیرد.

وبسایت آبین عرضه کننده انواع مواد شیمیایی به ویژه مواد منعقد کننده اورجینال و باکیفیت در بازار ایران است که در امر خرید محصولات مشتریان خود را از مشاوره رایگان کارشناسان آبین بهره مند می سازد.

منعقد کننده چیست؟

به طور کلی به فرایند تجمع ذرات ریز توسط تزریق مواد شیمیایی فرایند انعقاد و لخته سازی می گویند. در واقع انعقاد شیمیایی در تصفیه آب می تواند با فرایند ته نشینی یا ته نشین نشدن همراه باشد. این فرایند معمولاً توسط مواد منعقد کننده و پلی الکترولیت ها صورت می گیرد. هنگامی که مواد منعقد کننده به آب افزوده می شود، بار الکتریکی ذرات معلق به آب خنثی سازی شده و امکان توده ای شدن برای آنها فراهم خواهد شد.

در فرایند انعقاد و لخته سازی ذرات معلق عامل کدورت به صورت موادی قابل ته نشینی در آمده و بدین ترتیب به آسانی ته نشین شده و از آب حذف می گردند. باید دقت داشت که این دو فرایند دارای مفهومی متفاوت هستند، زیرا در پروسه انعقاد بار الکتریکی ذرات کوچک کاهش می یابد، اما در فرایند لخته سازی ذرات درشت تری ایجاد می شود که می توان آنها را به آسانی از یکدیگر جداسازی نمود. این ذرات از طریق ترکیب شدن با پلیمرهای آلی به خوبی ته نشین می شوند. عملیات لخته سازی را به طور کلی می توان فرایند انعقاد ذرات ریز معلق و کلوئیدی دانست که پس از تبدیل به لخته توسط ته نشینی و فیلتراسیون جداسازی می شوند. براساس مطالب ذکر شده، تفاوت اصلی فرایند انعقاد و لخته سازی در تصفیه آب در این است که انعقاد نوعی فرایند شیمیایی است، درحالی که لخته سازی فرایندی فیزیکی به شمار می آید.

کاربرد مواد منعقد کننده در تصفیه آب

فرایند انعقادسازی می تواند به منظور حذف ذرات کلوئیدی موجود در آب در صنایع مختلف مورد استفاده قرار گیرد که از جمله آنها موارد زیر هستند:

• حذف و جداسازی ذرات معلق در صنایع مواد غذایی و دارویی
• از بین بردن کدورت و ذرات معلق در تصفیه خانه های آب شرب
• حذف ذرات کلوئیدی، بنزین، روغن و گازوئیل از آب در مجاورت دکل های نفتی
• حذف کدورت، تصفیه و زلال سازی آب و فاضلاب در کارخانجات کاشی و سرامیک
   

بیشتر: دستگاه تصفیه آب آبین

انواع مواد منعقد کننده

مواد منعقد کننده پرکاربرد در تصفیه آب دارای انواع مختلفی هستند و می توان آنها را براساس پارامترهای مختلف دسته بندی کرد. مواد منعقد کننده به طور کلی شامل دو نوع فلزی و پلیمری هستند. 

1. منعقد کننده های پلیمری:

مواد منعقد کننده ای که در بیشترین کاربرد را در فرایند تصفیه آب دارند، منعقد کننده های پلیمری هستند. این دسته مواد چگالی بار بالایی دارند و به منظور خنثی سازی بار ذرات کلوئیدی در آب مورد استفاده قرار می گیرند. منعقد کننده های پلیمری در مقایسه با انواع دیگر از بازده و عملکرد بالایی بهره مند می باشند. مهمترین انواع این مواد، پلی آکریل آمیدها می باشند که در آب کاملاً انحلال پذیرند و علاوه بر تصفیه آب سبب بهبود در خواص خاک می شوند.

1. منعقد کننده های آلومینیوم دار: منعقد کننده های آلومینیوم دار کاربرد وسیعی در صنعت تصفیه آب دارند و شامل انواع زیر هستند:

• آلومینیوم سولفات: نام تجاری این منعقد کننده سولفات آلوم یا زاج سیاه است و از  مرسوم ترین ترین مواد منعقد کننده در صنعت تصفیه آب در دنیا محسوب می شود. با  افزودن آلومینیوم سولفات به آب و واکنش آن با آب و بی کربنات کلسیم، هیدروکسید آلومینیوم تشکیل می شود که محل مناسبی برای اجتماع ذرات کلوئیدی بدون بار و ایجاد لخته های درشت تر است. اگر میزان قلیائیت محیط برای تشکیل آلومینیوم هیدروکسید کافی باشد، عمدتاً از آب آهک و سدیم کربنات استفاده می گردد. عیب اصلی استفاده از این منعقد کننده، ایجاد سختی کلسیمی و CO2 است که عامل مهمی برای ایجاد خوردگی در سیستم محسوب می شود.
   
• سدیم آلومینات: در اثر واکنش منعقد کننده سدیم آلومینات و کلسیم بی کربنات، آلومینیوم هیدروکسید تولید می شود. این محلول به علت خاصیت بازی، نیازی به مصرف اضافی باز ندارد.
   
• پلی آلومینیوم کلراید (PAC): این منعقد کننده PAC کاربرد وسیعی در حوزه تصفیه آب دارد و به منظور برای زلال سازی و رفع کدورت آب رودخانه ها، آب های صنعتی و نیز تصفیه فاضلاب بهداشتی و صنعتی مورد استفاده قرار می گیرد.
   

شایان ذکر است که مواد منعقد کننده های آلومینیوم دار با وجود مزیت های فراوانی خود در تصفیه آب، استفاده از آن دارای برخی معایب است. برای مثال افزودن سولفات آلومینیوم به آب خود می تواند عامل خورنده CO2 در سیستم باشد.
 

1. منعقد کننده های آهن دار: منعقد کننده های حاوی آهن که به منظور انعقاد ذرات کلوئیدی و معلق در آب استفاده می شوند، دارای انواع زیر هستند:

• فرو سولفات: این منعقد کننده با تشکیل هیدروکسید آهن سه ظرفیتی، باعث انعقاد ذرات کلوئیدی می گردد. از فرو سولفات عمدتاً همراه با آهک هیدراته استفاده می شود.

• فریک کلرید (کلرور فریک): فلریک کلرید ارزان ترین منعقد کننده معدنی به شمار می آید، زیرا به عنوان ماده زائد توسط عملیات تولید فولاد ایجاد می شود. فریک کلرید با وجود ارزان بودن خطرناک ترین و فاسد کننده ترین ماده منعقد کننده محسوب می گردد و کاربرد آن تنها به شرایطی که بتوان با اطمینان از آن استفاده نمود، محدود می شود. فریک کلرید معمولاً به صورت پودری، مایع یا متبلور در بازار به فروش می رسد.

1. منعقد کننده منیزیم اکسید (MgO):
    

از منیزیم اکسید مانند منعقد کننده های دیگر برای حذف هر گونه ذرات کلوئیدی و معلق در آب استفاده می شود. این ناخالصی ها می توانند ذرات چربی یا حتی ذرات بسیار ریزی مانند سیلیس باشند! تزریق منیزیم اکسید به آب ذرات سیلیس را به آسانی جداسازی نموده و در کف استخر ته نشین می کند، بنابراین این منعقد کننده در بهبود رنگ و رفع کدورت از آب بسیار موثر عمل می کند. باید دقت داشت که هر چه این ذرات سیلیس ابعاد بزرگتری داشته باشند، برای لخته سازی آنها به ماده منعقد کننده کمتری نظیر اکسید منیزیم نیاز می باشد. برای استفاده از اکسید منیزیم جهت انعقاد ذرات کلوئیدی آب ضروری است که PH آب بیشتر از 5.9 باشد.

انواع مواد کمک منعقد کننده

در فرایند انعقاد آب، در برخی موارد لازم است که علاوه بر ماده منعقد کننده، مقداری ماده کمک منعقد کننده نیز تزریق شود. از این مواد عمدتاً جهت لخته سازی بهتر و ته نشینی سریعتر ذرات معلق موجود در آب استفاده می گردد. مزیت دیگر استفاده از این روش، کاهش میزان لجن تولید شده و کاهش مقدار منعقد کننده مورد نیاز است. از جمله مهمترین مواد کمک منعقد کننده می توان به انوع زیر اشاره نمود:

• گاز کلر: گاز کلر می تواند مواد آلی موجود در آب را که از مهمترین عوامل ممانعت کننده انعقاد آب هستند را از بین ببرد.
• کربنات سدیم: استفاده از کربنات سدیم موجب تثبیت PH آب و افزایش یون های هیدروکسید (OH-)، شده و فرایند انعقادسازی را بهبود می دهد. تزریق کمک منعقد کننده کربنات سدیم به ویژه در تاسیساتی که از زاج استفاده می شود، مناسب است.  
• آهک هیدراته: آهک هیدراته برای جبران کمبود قلیائیت محیط، از بین بردن CO2 و کاهش سختی آب در سیستم تزریق می شود.
• پلی الکترولیت (نوع کاتیونی، آنیونی و آمفوتریک): پلی الکترولیت ها دارای خواص پلیمری و الکترولیتی بوده و قادر به افزایش ابعاد لخته های تشکیل شده در آب می باشند. از کمک منعقد کننده پلی الکترولیت عمدتاً در روش فیلتراسیون مستقیم، در آب هایی که میزان کدورت پایینی دارند استفاده می شود. پلی الکترولیت های آمفوتریک غالباً از نوع غیر یونی هستند.

آزمایش جار

به منظور آنالیز مقدار ماده منعقد کننده مورد نیاز و نیز PH بهینه در فرایند انعقادسازی آب، عمدتاً از آزمایش یا تست جار استفاده می شود. در این آزمایش از 6 ظرف آزمایشگاهی استفاده شده و به هر یک مقدار یکسانی از نمونه مورد نظر افزوده می شود. PH این نمونه ها به ترتیب بر PH 2، 4، 6، 8، 10، 12 تنظیم می گردد. تست جار معمولاً براساس مراحل زیر انجام می شود:

1. تهیه یک نمونه یک یا دو لیتری از آب
2. تزریق ماده منعقد کننده و کمک منعقد کننده به هر نمونه
3. عملیات اختلاط سریع نمونه ها با دور تند همزن به مدت یک دقیقه صورت می گیرد.
4. هر نمونه به مدت 10 دقیقه با سرعت پایین همزن مخلوط می شود.
5. زمان تشکیل لخته در هر نمونه ثبت شود، این پارامتر معمولاً به نوع ماده مصرفی، PH و ماده کمک منعقد کننده مورد نیاز در فرایند انعقادسازی بستگی دارد.
6. بهترین نتیجه آزمایش جار به معنی بیشترین رسوب تشکیل شده و زلال ترین محلول رویی است. به این سراسر محدوده PH بهینه مشخص می شود.

بیشتر: فیلتر ممبران آبین

عوامل موثر در انعقاد و لخته سازی

عوامل متعددی در فرایند انعقاد و لخته سازی آب اهمیت بسزایی دارند که از جمله آنها موارد زیر هستند:

1. نوع ماده منعقد کننده: مهمترین ویژگی های یک منعقد کننده ایده آل، قدرت انعقاد بالا، دامنه وسیع PH برای انعقاد کنندگی و نیز قیمت مناسب آن است.
2. دوز تزریق ماده منعقد کننده
3. PH و میزان قلیائیت منعقد کننده: جهت تولید هیدروکسیدهای فلزی و حذف H⁺ از محیط، لازم است که PH در محدوده قلیایی باشد. معمولاً برای تنظیم PH از آب آهک استفاده می شود، اما این استفاده نباید به میزانی باشد که منجر به افزایش بی رویه سختی در آب شود.  
4. غلظت مواد انعقاد پذیر: هر چه میزان ذرات معلق و کلوئیدی در آب بیشتر باشد، مقدار منعقد کننده مورد نیاز نیز بالاتر است.
5. دمای محیط: با کاهش دما عمدتاً عملیات انعقادسازی آب با مشکلات جدی مواجه خواهد شد و لخته سازی کاهش می یابد. بنابراین، میزان مصرف ماده منعقد کننده در تصفیه خانه ها در فصل زمستان معمولاً بیشتر است.
6. نوع و میزان دوز مواد شیمیای افزودنی به جز منعقد کننده اولیه
7. فاصله زمانی میان دوزهای تزریقی
8. سرعت و زمان مخلوط سازی در مرحله اختلاط سریع
9. نوع دستگاه همزن مورد استفاده
10. نوع دستگاه میکس سریع
     

فروشگاه تصفیه آب آبین تامین کننده انواع مواد منعقد کننده و کمک منعقد کننده مرغوب با برندهای معتبر است. چنانچه در انتخاب منعقد کننده ای متناسب با سیستم مورد نظر خود دچار تردید شده اید، با کارشناسان مجرب آبین تماس حاصل فرمایید.